Adoptie, denk tweemaal na
In Zuid-Korea worden honden als kleinvee gekweekt en later geslacht voor het vlees. Men beweert dat het jaar na jaar gaat om meer dan twee miljoen dieren die gruwelijk lijden: ze worden langdurig met stokken geslagen of langzaam gewurgd om daarna, soms nog levend, te worden gevild of gekookt. Katten beschouwt men als onhygiënische dieren en daarom roeit men ze uit. Het gerucht doet de ronde dat ze vaak in een ketel heet water verdwijnen, samen met een paar ingrediënten, om alzo een dubieus medicijn te bereiden. Ook al verbiedt men het eten van honden en bestaat er een wet op de dierenbescherming, al die wreedheid wordt oogluikend geduld.
De handel in huiden kost in het noorden van Thailand maandelijks aan tienduizenden honden het leven. De dieren worden in slachthuizen met een haak in de nek uit hun kooien getrokken, ze worden soms levend gevild en hun huiden komen zelfs in onze contreien terecht. Zonder dat we het weten, want fabrikanten verzwijgen natuurlijk de waarheid om de consument niet te shockeren. Er is geen wet die de import verbiedt en een visuele controle volstaat niet om hondenhuid te onderscheiden van andere huiden. Meer nog: als je voor je troetel een kauwbeentje koopt, dan kan het perfect dat je een Thaise soortgenoot voedert…
Ook dichter bij ons blijft de gruwel bestaan. Neem nu Spanje bijvoorbeeld. Naast de martelpraktijken waarvan stieren het slachtoffer blijven, is er ook de wreedheid die de greyhounds ten deel valt. Er komt grof geld bij te pas en honden die onvoldoende presteren worden op een vreselijke wijze gedood.
Goed dat men aandacht besteedt aan dieren die buiten ons landje het slachtoffer zijn van onvoorstelbare wreedheid. Door permanent waakzaam te zijn en vaak de alarmklok te luiden kan men heel wat bereiken, zeker als internationale solidariteit de druk nog vergroot. Zo heeft de Vlaamse Vereniging voor Dierenbescherming nooit geaarzeld petitie-acties te steunen die ertoe strekten wrede praktijken een halt toe te roepen. Een ambassade legt de verontwaardiging van tienduizenden dierenvrienden immers nooit gewoon naast zich neer. Er is altijd iets dat beklijft en zo wordt langzaam maar zeker de toestand verbeterd. Actiegroepen die zich uitsluitend inlaten met het probleem kunnen nog andere wapens hanteren. Zo kan – om één voorbeeld te geven – een informatiecampagne wonderen doen, want het zijn meestal onwetende mensen die zich zonder er stil bij te staan tot daden verlagen die we zelf als wreedheid ervaren.
Organisaties als "Greyhounds in Need" gaan nog wat verder: ze vangen in Spanje noodlijdende windhonden op om ze in België in adoptiegezinnen onder te brengen. Ons bewust van de goede intenties en omdat het uiteindelijk ging om volwassen honden van één enkel ras, hebben we bij die aanpak nooit kritische vragen gesteld, vooral omdat een dier pas ingevoerd werd nadat er een adoptant was gevonden.
Nu blijkt er in Brussel een nieuwe organisatie geboren die "Dieren zonder Grenzen" gedoopt werd. Zij beweert zich het lot aan te trekken van 25.000 dolende puppy’s die in Boekarest leven. De initiatiefnemers focussen speciaal op die pups, omdat ze al te best weten dat jonge hondjes met hun schattige snoetjes de grootste kans maken om in ons land een dierminnend hart te bekoren. Het weze geoorloofd bij de voorstelling van dit nieuwe project argwanend en kritisch te zijn.
"Artsen zonder Grenzen" trekken naar verre landen om er ter plaatse de zieken te helpen. Niet enkel lijdende kindjes die mensen ontroeren, maar al wie nood heeft aan medische zorgen. Wie zich in de benaming van zijn organisatie een knipoog veroorlooft naar die onbaatzuchtige dokters, doet er goed aan ook in de praktijk hun voorbeeld te volgen. Dat betekent concreet: in België fondsen vergaren om buiten de grenzen zinvol werk te verrichten. De opbouw van lokale asielen bijvoorbeeld of van dierenklinieken waar men zwerfhonden medisch behandelt en vooral ze castreert of steriliseert. Zo raken alvast de onontbeerlijke wapens gesmeed om het probleem doelgericht aan te pakken en als dat alles ook nog geschraagd wordt door een efficiënte informatie- en sensibilisatiecampagne die de lokale bevolking in haar relatie tot de dieren verrijkt, dan staan we vanzelfsprekend vooraan om te applaudisseren.
De media hebben ons echter een andere aanpak geschetst. We hopen dat het project te eenzijdig belicht werd, maar we hebben voorlopig uitsluitend onthouden dat het de bedoeling zou zijn België tot draaischijf te maken van een grootscheeps adoptieprogramma waarin het aanbod van pups centraal wordt gesteld. Een ronduit laakbaar idee! Alleen al omdat een dierenbeschermer die zijn taak heeft begrepen nu eenmaal nooit mensen verleidt met een schattige pup. Want zo’n diertje groeit op – daar ontkom je niet aan – en het snoezige hondje dat met de allerbeste intenties impulsief in huis werd gehaald, belandt wellicht vroeg of laat in een dierenasiel bij die duizenden andere stumpers die ooit als alleraardigste troetels hun leven begonnen.
Maar zelfs als alle geïmporteerde puppy’s in ons land blijvend een nieuwe thuis zouden vinden – en daarvan uitgaan is dus een luchtkasteel bouwen – dan nog wijzen we het project radicaal van de hand. Elke Roemeense pup die een thuis vindt, kost immers het leven aan een hond uit onze eigen asielen. En daar worstelt men nu reeds jaar na jaar met enorme problemen. Een enquête waaraan 55 dierenasielen – de allerbeste wellicht – hun medewerking wilden verlenen, leert dat er in 1999 voor bijna 9.000 van de 35.000 binnengebrachte honden geen toekomst bestond. Eén hond op vier diende pijnloos gedood! Een grotere respons van de Belgische dierenasielen zou wellicht resulteren in nog minder rooskleurige cijfers…
Met alle respect voor die vele duizenden uitheemse honden, er is voor hen gewoonweg geen plaats in ons land. We kunnen en zullen niet accepteren dat onverantwoorde import van vreemde honden, hoe nobel de intenties ook zouden zijn, onze dierenasielen nog meer dan voorheen naar de gifspuit doet grijpen. Net zoals AZG onze ziekenhuizen niet confronteert met een toevloed van allochtone patiënten om te voorkomen dat onze inlandse zieken het slachtoffer worden, zo zal DZG goedschiks of kwaadschiks moeten begrijpen dat je als dierenbeschermer waardeloos bent als je dierenasielen omtovert tot uitroeiingskampen.
Wie zijn grijze cellen heel even gebruikt, laat al die schattige pups dus gewoon in hun land en zet zich in om ter plaatse aan een betere toekomst te werken. Ook al klinkt het ietwat hardvochtig en lijkt de gedachte gevoed door de beladen slogan "Eigen hond eerst", om te voorkomen dat een in wezen zinloos project een succes wordt, zou men zich als dierenvriend diepgaand moeten bezinnen vooraleer men, door een aardig snoetje bekoord, een uitheemse pup adopteert.
Donald Stevens
Bron: “Vlaamse dierenbescherming”
De handel in huiden kost in het noorden van Thailand maandelijks aan tienduizenden honden het leven. De dieren worden in slachthuizen met een haak in de nek uit hun kooien getrokken, ze worden soms levend gevild en hun huiden komen zelfs in onze contreien terecht. Zonder dat we het weten, want fabrikanten verzwijgen natuurlijk de waarheid om de consument niet te shockeren. Er is geen wet die de import verbiedt en een visuele controle volstaat niet om hondenhuid te onderscheiden van andere huiden. Meer nog: als je voor je troetel een kauwbeentje koopt, dan kan het perfect dat je een Thaise soortgenoot voedert…
Ook dichter bij ons blijft de gruwel bestaan. Neem nu Spanje bijvoorbeeld. Naast de martelpraktijken waarvan stieren het slachtoffer blijven, is er ook de wreedheid die de greyhounds ten deel valt. Er komt grof geld bij te pas en honden die onvoldoende presteren worden op een vreselijke wijze gedood.
Goed dat men aandacht besteedt aan dieren die buiten ons landje het slachtoffer zijn van onvoorstelbare wreedheid. Door permanent waakzaam te zijn en vaak de alarmklok te luiden kan men heel wat bereiken, zeker als internationale solidariteit de druk nog vergroot. Zo heeft de Vlaamse Vereniging voor Dierenbescherming nooit geaarzeld petitie-acties te steunen die ertoe strekten wrede praktijken een halt toe te roepen. Een ambassade legt de verontwaardiging van tienduizenden dierenvrienden immers nooit gewoon naast zich neer. Er is altijd iets dat beklijft en zo wordt langzaam maar zeker de toestand verbeterd. Actiegroepen die zich uitsluitend inlaten met het probleem kunnen nog andere wapens hanteren. Zo kan – om één voorbeeld te geven – een informatiecampagne wonderen doen, want het zijn meestal onwetende mensen die zich zonder er stil bij te staan tot daden verlagen die we zelf als wreedheid ervaren.
Organisaties als "Greyhounds in Need" gaan nog wat verder: ze vangen in Spanje noodlijdende windhonden op om ze in België in adoptiegezinnen onder te brengen. Ons bewust van de goede intenties en omdat het uiteindelijk ging om volwassen honden van één enkel ras, hebben we bij die aanpak nooit kritische vragen gesteld, vooral omdat een dier pas ingevoerd werd nadat er een adoptant was gevonden.
Nu blijkt er in Brussel een nieuwe organisatie geboren die "Dieren zonder Grenzen" gedoopt werd. Zij beweert zich het lot aan te trekken van 25.000 dolende puppy’s die in Boekarest leven. De initiatiefnemers focussen speciaal op die pups, omdat ze al te best weten dat jonge hondjes met hun schattige snoetjes de grootste kans maken om in ons land een dierminnend hart te bekoren. Het weze geoorloofd bij de voorstelling van dit nieuwe project argwanend en kritisch te zijn.
"Artsen zonder Grenzen" trekken naar verre landen om er ter plaatse de zieken te helpen. Niet enkel lijdende kindjes die mensen ontroeren, maar al wie nood heeft aan medische zorgen. Wie zich in de benaming van zijn organisatie een knipoog veroorlooft naar die onbaatzuchtige dokters, doet er goed aan ook in de praktijk hun voorbeeld te volgen. Dat betekent concreet: in België fondsen vergaren om buiten de grenzen zinvol werk te verrichten. De opbouw van lokale asielen bijvoorbeeld of van dierenklinieken waar men zwerfhonden medisch behandelt en vooral ze castreert of steriliseert. Zo raken alvast de onontbeerlijke wapens gesmeed om het probleem doelgericht aan te pakken en als dat alles ook nog geschraagd wordt door een efficiënte informatie- en sensibilisatiecampagne die de lokale bevolking in haar relatie tot de dieren verrijkt, dan staan we vanzelfsprekend vooraan om te applaudisseren.
De media hebben ons echter een andere aanpak geschetst. We hopen dat het project te eenzijdig belicht werd, maar we hebben voorlopig uitsluitend onthouden dat het de bedoeling zou zijn België tot draaischijf te maken van een grootscheeps adoptieprogramma waarin het aanbod van pups centraal wordt gesteld. Een ronduit laakbaar idee! Alleen al omdat een dierenbeschermer die zijn taak heeft begrepen nu eenmaal nooit mensen verleidt met een schattige pup. Want zo’n diertje groeit op – daar ontkom je niet aan – en het snoezige hondje dat met de allerbeste intenties impulsief in huis werd gehaald, belandt wellicht vroeg of laat in een dierenasiel bij die duizenden andere stumpers die ooit als alleraardigste troetels hun leven begonnen.
Maar zelfs als alle geïmporteerde puppy’s in ons land blijvend een nieuwe thuis zouden vinden – en daarvan uitgaan is dus een luchtkasteel bouwen – dan nog wijzen we het project radicaal van de hand. Elke Roemeense pup die een thuis vindt, kost immers het leven aan een hond uit onze eigen asielen. En daar worstelt men nu reeds jaar na jaar met enorme problemen. Een enquête waaraan 55 dierenasielen – de allerbeste wellicht – hun medewerking wilden verlenen, leert dat er in 1999 voor bijna 9.000 van de 35.000 binnengebrachte honden geen toekomst bestond. Eén hond op vier diende pijnloos gedood! Een grotere respons van de Belgische dierenasielen zou wellicht resulteren in nog minder rooskleurige cijfers…
Met alle respect voor die vele duizenden uitheemse honden, er is voor hen gewoonweg geen plaats in ons land. We kunnen en zullen niet accepteren dat onverantwoorde import van vreemde honden, hoe nobel de intenties ook zouden zijn, onze dierenasielen nog meer dan voorheen naar de gifspuit doet grijpen. Net zoals AZG onze ziekenhuizen niet confronteert met een toevloed van allochtone patiënten om te voorkomen dat onze inlandse zieken het slachtoffer worden, zo zal DZG goedschiks of kwaadschiks moeten begrijpen dat je als dierenbeschermer waardeloos bent als je dierenasielen omtovert tot uitroeiingskampen.
Wie zijn grijze cellen heel even gebruikt, laat al die schattige pups dus gewoon in hun land en zet zich in om ter plaatse aan een betere toekomst te werken. Ook al klinkt het ietwat hardvochtig en lijkt de gedachte gevoed door de beladen slogan "Eigen hond eerst", om te voorkomen dat een in wezen zinloos project een succes wordt, zou men zich als dierenvriend diepgaand moeten bezinnen vooraleer men, door een aardig snoetje bekoord, een uitheemse pup adopteert.
Donald Stevens
Bron: “Vlaamse dierenbescherming”
